laat de oude bomen mij opnieuw verleden geven
als ruïnes die nog huiveren in verlaten land

oude schuren armoe spreken in de stille dorpen,
harken aan de kant

oude handen met hun vouwen
dunne haren grauwig grijs
boven de versleten ruggen verdroogde huid in vochtig huis

laat dit alles overstemmen
wat perfectie heet,

het niet meer aangeharkte veld
aan de ruigheid van de jaren

Schrijver: Annabel